Patrzę tak patrzę na ten KOD rozsiany po całym świecie w 20 coś miejscach i udziela mi się zachwyt nad polskością. Flagi biało czerwone powiewają w dłoniach ludzi, których o przyznawanie się do polskiej narodowości próżno by posądzać. Przecież polskość to nienormalność, a flagę najlepiej wkładać w psią kupę. Okazuje się też, że grono moich rodaków potrafi się zorganizować jak żadna inna narodowość - w trymiga transparenty, plakietki, hasła, opozycja węgierska przy tym to bezwładna mizerota. Okazuje się też, że mamy prężną Polonię - to budujące, że tak wiele osób na całym świecie utożsamia się ze swoją ojczyzną - Polską. Widzę też, że nasze elity – politycy poprzedniej ekipy, niektórzy aktorzy, kompozytorzy, prawnicy, profesorowie poczuwają się do polskości. Polska to dla nich ważna sprawa. Martwią się ewidentnie, skoro zimną, grudniową sobotą schodzą się, zjeżdżają pod polski sejm. Martwią się na pewno o polską demokrację, o polskie państwo, o polski naród, o polską kulturę, o polskie wojsko, o polskie dzieci, o polskie rodziny, o polskie przedsiębiorstwa, o polskie gazety, o polskie lasy, rzeki i bajora, o polską kulturę, o polskich obywateli, o polskie wojsko, o polską gospodarkę, o polskie wydawnictwa, o polskie media, o polskie bezpieczeństwo energetyczne, o polski sport, o polskie przedsiębiorstwa, o polską naukę, o polską poezję, o polską historię, o polską przyszłość, o polskie dzieci z zespołem downa, o polskie banki, o polski język, o polskie symbole, o polski wywiad i kontrwywiad, o polską rację stanu, o polską stabilną i podmiotową rolę na arenie międzynarodowej, o polskie szkoły, o polską naukę, o polskie rolnictwo, o polski transport, o polskie górnictwo, o polską służbę zdrowia.
Tak, bo polskość jest piękna i swoimi wiecami nie musicie mnie do tego przekonywać. Ja to wiem – od dawna.
